"Vinyl" często przedstawiany jest jako warholowska adaptacja "Mechanicznej pomarańczy". Jest to jednak pewne nadużycie, gdyż w najlepszym przypadku mamy tutaj do czynienia z wariacją na temat książki Burgessa: obecne są pewne wątki i pomysły, jednak o fabule sensu stricte można zapomnieć. Należy też przestrzec potencjalnych widzów, że jest to pozycja jedynie dla wytrwałych admiratorów filmowych eksperymentów Warhola. Nieruchoma kamera rejestruje poczynania grupki "aktorów", którzy dukają swe kwestie w tak drewniany sposób, że Dolph Lundgren zasługuje przy nich przynajmniej na trzy statuetki Oscara. Wpadka goni wpadkę, czego ekipa obecna przy realizacji nawet nie stara się maskować - nie ma zresztą specjalnie jak, bo liczący niewiele ponad godzinę obraz składa się tylko z dwóch ujęć. Statyczność "akcji" i amatorskie wykonanie szybko zaczynają być nużące, choć z drugiej strony, nie można odmówić "Vinylowi" pewnego chropowatego uroku. Plus taneczny "soundtrack" - rock 'n' roll zastępuje Beethovena.