Powyższy cytat zdaje się być mottem filmu. Tinto Brass sięga po XVIII-wieczną historię Fanny Hill by jak zwykle dać upust swoim fantazjom. Opowieść przenosi jednak do powojennych Włoch, kilka lat przed wprowadzeniem w życie ustawy Angeli Merlin o zamknięciu burdeli. Nie liczcie jednak na dokładny rys historyczny. O co innego tu chodzi.
W przypadku filmów tego reżysera zawsze jestem lekko rozdarty. To erotyk z niezwykłą atmosferą, świetną (choć nieco szaloną) muzyką Riza Ortolaniego i wyjątkowo pomysłowymi scenami. A jednak znów musiałem dzielić seans na kilka części, bo trudno oglądać ten festiwal fetyszy jednym tchem. To następujące po sobie, króciutkie sceny erotyczne, w których bohaterka dochodzi w 30 sekund i leci szukać kolejnego partnera. Brass chyba przychodził na plan z nawilżaczem i chusteczkami, a do tego miał nadzieję, że widzowie zaopatrzą się w podobny ekwipunek. Niestety trafił się taki kretyn jak ja, który ogląda "Paprykę" z powodu szukania głębi artystycznej :p
Takowa tu jest, mimo że bardzo płytka. Reżyser przekazuje bowiem wiele własnych myśli wepchniętych między rewię tyłków. Poznajemy jego sentyment do instytucji domu publicznego, odkrywamy największe pragnienia oraz opinie na temat różnic kulturowych. To tylko smaczki, bo nikt nie zamierza ich rozwijać do rozmiarów eseju. Ja jednak jestem rad, że w ogóle się pojawiły.
Fanów Brassa nie muszę długo zachęcać: wesoły gwałt w pociągu, złoty deszcz nad obłąkanym księciem oraz niekończące się lesbijskie orgie to momenty obok których nie przejdą obojętnie. Reszta też może zobaczyć, aczkolwiek bezpieczniejszą opcją będzie czekanie na jakieś streszczenie w stylu "Mystery Science Theater 3000" gdzie omówiono by ważniejsze sekwencje bez potrzeby oglądania całości.