Ale tylko "przypomina". "Pachnidło" jest bogatsze w szczegóły, jest całym "od A do Z" psychopatii, podczas gdy tu mamy do czynienia z socjopatią (przynajmniej według mnie).

Coś jeszcze wiąże te dwie historie - możliwość utożsamienia się z głównym bohaterem. Mam jednak nadzieję, że jak najmniej widzów/czytelników tego doświadczyło. To z jednej strony ciekawe: czuć podczas oglądania/czytania, że "jednak nie jestem jeden jedyny!", ale z drugiej... mamy przecież granice moralne. I o tym jest też ten film.

Plus, jestem pełna podziwu dla odtwórcy głównej roli. To się nazywa kreować postać, grać pełnią siebie. Dostrzegłam ogromne poświęcenie, którego próżno szukać w większości obsad innych produkcji filmowych. I nie sądzę, że to wyłącznie kwestia tego, że same scenariusze coraz częściej są po prostu niewymagające. Mamy po prostu deficyt dobrych aktorów, czego ogół (również niewymagających) widzów zupełnie nie dostrzega.

Podsumowując, film zrobił na mnie duże - pozytywne - wrażenie. Prościej tłumacząc, oglądając go nie mogłam oderwać się od ekranu, a później przestać o nim myśleć. Podobnie czułam się oglądając np. "Tylko kochankowie przeżyją" - choć to zupełnie inne filmy. Widocznie nie kwestią gatunku jest, że film porywa; po prostu musi mieć w sobie to niezdefiniowane bliżej piękno, magnetyzm, które zostają w człowieku po seansie.